در نظر گرفتن آینده شهرهای هوشمند در زمان های نامشخص

اریک وودز می نویسد: یک سنت طولانی برای دیدن آینده شهرها در یک نور اتوپیایی یا دیستوپیایی وجود دارد و ترسیم تصاویر در هر دو حالت برای شهرها در 25 سال کار سختی نیست.

در زمانی که پیش‌بینی آنچه در ماه آینده اتفاق می‌افتد دشوار است، فکر کردن به 25 سال آینده هم دلهره‌آور و هم رهایی بخش است، به‌ویژه زمانی که آینده شهرها را در نظر می‌گیریم.برای بیش از یک دهه، جنبش شهر هوشمند با دیدگاه هایی در مورد اینکه چگونه فناوری می تواند به رفع برخی از دشوارترین چالش های شهری کمک کند، هدایت می شود.همه‌گیری ویروس کرونا و شناخت روزافزون تأثیر تغییرات آب و هوا به این سؤالات فوریت جدیدی اضافه کرده است.سلامت شهروندان و بقای اقتصادی به اولویت های وجودی رهبران شهر تبدیل شده است.ایده های پذیرفته شده در مورد نحوه سازماندهی، مدیریت و نظارت شهرها لغو شده است.علاوه بر این، شهرها با کاهش بودجه و کاهش پایه های مالیاتی مواجه هستند.علی‌رغم این چالش‌های فوری و غیرقابل پیش‌بینی، رهبران شهر نیاز به بازسازی بهتر برای اطمینان از تاب‌آوری در برابر رویدادهای همه‌گیر آینده، تسریع انتقال به شهرهای بدون کربن و رسیدگی به نابرابری‌های اجتماعی فاحش در بسیاری از شهرها را درک می‌کنند.

بازنگری در اولویت های شهر

در طول بحران کووید-19، برخی از پروژه‌های شهر هوشمند به تعویق افتاد یا لغو شدند و سرمایه‌گذاری به مناطق اولویت‌دار جدید هدایت شد.با وجود این عقب‌نشینی‌ها، نیاز اساسی برای سرمایه‌گذاری در نوسازی زیرساخت‌ها و خدمات شهری همچنان پابرجاست.Guidehouse Insights انتظار دارد که بازار جهانی فناوری شهر هوشمند در سال 2021 به ارزش 101 میلیارد دلار درآمد سالانه داشته باشد و تا سال 2030 به 240 میلیارد دلار افزایش یابد. این پیش بینی نشان دهنده هزینه کل 1.65 تریلیون دلار در طول دهه است.این سرمایه گذاری بر روی تمام عناصر زیرساخت شهری، از جمله سیستم های انرژی و آب، حمل و نقل، ارتقاء ساختمان، شبکه ها و برنامه های کاربردی اینترنت اشیا، دیجیتالی کردن خدمات دولتی، و پلت فرم های داده جدید و قابلیت های تحلیلی گسترش خواهد یافت.

این سرمایه‌گذاری‌ها - و به‌ویژه سرمایه‌گذاری‌هایی که در 5 سال آینده انجام می‌شوند - تأثیر عمیقی بر شکل شهرهای ما در 25 سال آینده خواهند داشت.بسیاری از شهرها در حال حاضر برنامه هایی برای تبدیل شدن به شهرهای بی کربن یا بدون کربن تا سال 2050 یا قبل از آن دارند.هر چقدر هم که چنین تعهداتی قابل توجه باشد، تحقق آنها نیازمند رویکردهای جدید در زیرساخت‌ها و خدمات شهری است که توسط سیستم‌های انرژی جدید، فناوری‌های ساختمان و حمل‌ونقل، و ابزارهای دیجیتالی امکان‌پذیر می‌شود.همچنین به پلتفرم‌های جدیدی نیاز دارد که بتواند از همکاری میان ادارات شهری، مشاغل و شهروندان در تبدیل به اقتصاد کربن صفر حمایت کند.